Ramazan ayı denildiğinde, aklımıza ilk gelenlerden biri eski Ramazanların o sıcak, samimi atmosferidir. Hele ki Şanlıurfa gibi kadim bir şehirde, Ramazan bir başka yaşanırdı.
İftara doğru, tarihi Urfa sokaklarını mis gibi yemek kokuları sarardı. Herkes birbirini tanır, sofralar paylaşılır, lokmalar bölüşülürdü. Sofraların bereketi, yüreklerin cömertliğiyle ölçülürdü. “Komşusu açken tok yatan bizden değildir” düsturuyla hareket eden insanlar, iftar saatinde kim varsa sofralarına davet eder, misafirlerini en güzel yemeklerle ağırlardı.
Özellikle Urfa’nın fedakâr ve maharetli kadınları, iftar sofralarına büyük özen gösterirdi. O günün en güzel yemekleri, en özel tatları misafirler için hazırlanır, büyük bir cömertlikle ikram edilirdi. Çünkü Urfa’da misafir, Hz. İbrahim’in mirasıydı; misafirsiz sofra, eksik kabul edilirdi.
Camilerde okunan mukabeleler, teravih namazları, eski Ramazanların ruhunu tamamlayan en güzel parçalardandı. O dönemlerde cami sayısı bugünkü kadar fazla olmasa da, insanlar köylerde, evlerde ya da mescitlerde teravih namazlarını hep birlikte eda ederdi. Belki herkes maddi anlamda zengin değildi, ama gönüller zengindi; paylaşmanın, dayanışmanın en güzel örnekleri yaşanırdı.
Bugün ise o eski Ramazanları özlemle anıyoruz. Teknolojinin ilerlemesi, şehir hayatının değişmesi, insanların bireyselleşmesiyle birlikte, o eski sıcaklık yerini başka bir Ramazan anlayışına bıraktı. Yine de geçmişin izlerini yaşatmaya, iftar sofralarımızı paylaşmaya, Ramazan’ın ruhunu diri tutmaya gayret etmeliyiz. Çünkü Ramazan, sadece oruç tutmaktan ibaret değil; paylaşmak, birlik olmak, gönülleri doyurmak demektir.
Şimdi biz yetişkinler, derin bir iç çekerek soruyoruz: Nerede o eski Ramazanlar?
Celal çiftçi köşe yazısı
Facebook Yorum
Yorum Yazın